دیدار بشر با شاورمیسون پس از ۲۰۰۰ سال!
خبر: «ستاره موسوم به شاورمیسون که هر ۲۰۰۰ سال یکبار از زمین قابل روئیت است سه شب دیگر در آسمان همه نقاط دنیا برای ۳ دقیقه قابل روئیت است، این ستار، آخرین بار در سال ۱۲ میلادی روئیت شده است*»
و بعد …. تمام رسانه ها، روزنامه ها درباره ش تحلیل می نویسن، که آی جماعت رخداد خارق العاده و… مردم صف میکشند، عینک های رصد پر فروش میشه و اون شب همه پشت بام هستند تا صورت مبارک «شاورمیسون» رو رصد کنند…حالا «شاورمیسون» چی هست؟ یه نور ضعیف که خیلی کوتاه میاد و میره ….
این بین ماه و خورشید و تمام ستاره های آسمون که هر شب بی ادعا و منت بالای سرمون هستند و از فرط تکرار هیچ وقت نگاهشونم نمیکنیم، اون طلوع بدبخت که اصلا محلش نمیزاریم، یا اون غروب سیاه بخت نارنجی زیبا که به دلگیری محکومه، به ما نگاه می کنند.
شاید اگر زبان قابل فهمی برامون داشتند به ما می گفتند«بی چشم و روها… ما قشنگ تریم یا این شاورمیسون شما؟ »
و ما هرگز نمیتونیم پاسخی داشته باشیم جز اینکه«تو قشنگ تری خورشید، مخصوصا اون طلوع شیری رنگت و اون غروبت با اون نارجی فوق العاده ت، که هیچ نقاشی نمیتونه تصویرش کنه…. اما مقصری، چون زیاد هستی»
فکر کنیم به اطرافیان زیبامون، به معجزه خانواده، شاید دوستان واقعا دوست داشتنیمون. همه اونهایی که خورشید و ماه و ستاره زندگی ما هستند، اما از بسکه هستند، ما نمیبینیمشون.
راستیکه، زیبایی ها واقعا زیبا هستند، یا چون نادر و کمیاب هستند پرطرفدار؟
اگر با من در مورد این فراموشی دردناک، یعنی دیدن زیبایی های بی ادعای اطرافمون موافقید، طلوع فردا رو، یا دیدن روی ماه خانواده و عزیزانتون رو از دست ندید، شاید برای دیدن دیر بشه!
——————
* یک خبر ازلکی از خودم در آوردم
