از خوابگاه پل مدیریت تا میز مدیریت

ظاهرا فردا نیوز،  تابناک،  فرارو ، رجا نیوز ، جنبش عدالتخواهی ، شبکه و روزنامه ایران(ارگان رسمی دولت)، دنیای اقتصاد، کیهان، رسالت، همشهری جوان، پنجره، رسالت، سیاست روز و…در جناح های مختلف و گاها مقابل هم حرکت می کنند. اما مدیران ارشد این سایت ها و روزنامه ها و نشریات همگی همان وجه مشترک را دارند؛ «امام صادقی» هستند.

نقطه اشتراک، خسرو تهرانی(قنبری)، سعید جلیلی(دبیر شورای عالی امنیت ملی)، احمد علم الهدی(امام جمعه مشهد)، مصطفی پورمحمدی (وزیر کشور سابق)، حسین بشیریه(پایه گذار جامعه شناسی سیاسی در ایران)، سعید حجاریان، محسن کدیور، حسام الدین آشنا، علی صالح آبادی(رئیس سازمان بورس)، محسن اسماعیلی(عضو حقوقدان شورای نگهبان)، عبدالله رمضان زاده و سید محمد حسینی(وزیر ارشاد فعلی) چه می تواند باشد؟

همه اینها به اضافه معاونان(که با رفت و آمد وزرا گاه تغییر نمی کنند) بدنه کارشناسی اکثر سازمان ها و وزارت خانه ها، سازمان صدا سیما، رسانه ها، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مرکز اسناد انقلاب اسلامی و…. در یک کلید واژه با هم ارتباط دارند. آن کلید واژه هم «امام صادقی» است.  و امام صادقی یعنی چیزی بین دانش آموخته حوزه و دانشگاه، به نوع بیان و استدلال آنها  نگاه کنید، مهم نیست او در صدا و سیما مشغول است یا در بدنه دولت، به  عبارات و واژگان و… دقت کنید، او امام صادقی است؛ همین عبارت «امام صادقی» رمز ارتباط آنهاست.

امام صادقی ها چیزی حدود ۷-۸ سال با هم در راهروهای باغ سرسبز بنا شده روی پل مدیریت مشرف به منظره تهران با هم راه می روند بحث می کنند. سر کلاس درس اخلاق آیت الله مهدوی کنی، حجت الاسلام قرائتی، حجت الاسلام فاطمی نیا، آیت الله امجد حاضر می شوند. نگاه آنها به مهدوی کنی، به مثابه فرزندانی است که به پدر خود نگاه می کنند. به دو زبان مسلط می شوند و در دوره های فشرده شرکت می کنند. با معارف اسلامی به خوبی آشنا می شوند؛ اعتقاد راسخی به نظام دارند و برای میز سیاست گذاری در نظام جمهوری اسلامی ایران پرورش داده می شوند

خسرو تهرانی(یا خسرو قنبری) جزء اولین ورودی های دانشگاه امام صادق است. سال های ابتدای اصلاحات است و کتاب شنود اشباح نقل مجالس است. نویسنده، در این کتاب فردی به نام خسرو تهرانی را به دست داشتن در انفجار دفتر نخست وزیری میکند. سایر متهمین این کتاب(که حسین شریعتمداری هم به آن نقدهای جدی وارد کرد) بیشتر شناخته شده بودند، اما خسرو تهرانی اولین بار عکسش در این کتاب منتشر شد. کتابی که ایت الله مهدوی کنی، رئیس دانشگاه امام صادق آن را در یکی از جلسات بچه بازی نامیده بود(به گزارش پایگاه خبری شریف نیوز) بر اساس اسناد دانشگاه امام صادق، خسرو قنبری(تهرانی) حدودا یک سال پس از واقعه مزبور(یعنی ماجرای بمب گذاری در دفتر نخست وزیری که در شنود اشباح به ان اشاره شده است) در شهریور سال ۶۰ وارد دانشگاه امام صادق شده است و به شماره دانشجویی ۶۳۳۰۴۵۱۱۹، تحصیل در رشته معارف‌اسلامی و علوم سیاسی را آغاز کرده است و پایان نامه خود را نیز در سال ۱۳۷۲ با عنوان « ساخت روانی و جامعه شناسانه سازمان مجاهدین خلق ایران با نگاه به مباحث تکنیکی »  با مشاوره «احمد علم الهدی» و «محمد محمدی ری شهری»  و به راهنمایی دکتر سریع القلم، ارایه می دهد.

به عنوان رشته های تحصیلی بپردازیم، اگرچه یکی اقتصاد خوانده و دیگر حقوق اما ابتدای عنوان رشته هر دو نوشته شده است: « معارف اسلامی و …» حالا جای سه نقطه می توانید حقوق، اقتصاد یا مدیریت را بگذارید. و همین می شود که دانش موخته امام صادق را نمی توان با دانش موخته دانشگاه تهران، علامه، زیاد قیاس کرد.

هر مرکز و معاونت و وزارت خانه ای شاهرگ حیاتی بخش و حوزه ای است. و شما احتمالا هیچ کدام اینها را نخواهید یافت که یک یا بیش از یک نفر «امام صادقی» حداقل در بدنه کارشناسی خود نداشته باشد. البته حساب مدیران ارشد و معاونان جداست. از صدا و سیما گرفته تا سازمان بورس، همه جا هستند. این گزارشی است از دانش آموختگان اولین دانشگاه تولیدی انقلاب اسلامی ایران، یعنی دانشگاه امام صادق(ع).

صدا و سیما

می گویند در سال های ۷۶ تا ۸۴ بدنه دولت کمتر دانش آموختگان امام صادق را جذب خود می کرده و در همین سال هاست(یعنی دوران  ریاست لاریجانی بر سازمان) که این فارغ التحصیلان جذب سازمان می شوند.. هنوز هم آنها که جذب شدند هستند. آنها بیشتر به سمت بخش های خبری سیما می روند. در دانشکده خبر سیما و اتاق های خبر به فراوانی می توان امام صادقی یافت. البته بعد از روی کار آمدن دولت نهم، بعضا به دولت کوچ کردند و یا با حفظ سمت در دولت هم فعالیت می کنند. مهدی آذرمکان از جمله کسانی است که پس از صدا و سیما به بدنه دولت رفت. او که پیشتر در صدا و سیما مشغول به کار بود، در سال ۸۷ حکم خود را از دستان صادق محصولی، وزیر کشور وقت گرفت و به عنوان مدیر کل روابط عمومی وزارت کشور منتصب شد، سمتی که تاکنون نیز بر آن تکیه زده است. از دیماه سال گذشته تا کنون، یعنی درست وسط حوادث پس از انتخابات، دوره زمانی که روابط عمومی وزارت کشور روزهای پرکاری را در آن می گذراند.

هرچند تعداد امام صادقی ها در صدا و سیما زیاد است، اما افرادی هستند که در صدا و سیما به عنوان چهره های شاخص امام صادقی حضور دارند. اول به سراغ چهره های شناخته شده تر برویم، آنها که جلوی صحنه هستند نه پشت صحنه!

«علی درستکار» با بهره مندی از دانش زبان انگلیسی قوی، مجری که چهره اش را در برنامه «این شب ها» مردم دیده اند.  با اجرای خاص و اطلاعات مذهبی قوی، روبروی حاج آقای فاطمی نیا(مدرس اخلاق امام صادق) می نشیند و گفتگو می کند. اکثر نسل های بعدی او را به عنوان معرف و راهنما در سازمان می شناسند.

سایرین، که بعضا بسیار موثرتر عمل میکنند، بیشتر پشت صحنه هستند، از قائم مقام و معاون  و اساتید و روسای دانشکده های مرتبط گرفته تا مدیران موثر در راه اندازی بخش خبری ۲۰:۳۰  و سردبیران بخش های خبر و… نام بعضی را در جدول مشاهده می کنید.

حسین کرمی(قائم مقام معاونت صدا و سیما)، جهانگیر بیابانی(رییس سابق شبکه آموزش سیما)، علی جعفری و… هم همگی دانش آموخته این دانشگاه هستند.

همچنین رضا معین آبادی، سید احمد سادات، ناجی چنانی، خسرو فریاد رس، حسین رضی و… از مدیران و مجریان شبکه برون مرزی العالم همگی امام صادقی های صدا و سیمایی هستند.

«روح الله احمدزاده کرمانی» جوان ترین استاندار و استاندار فعلی فارس، رئیس اسبق دانشکده خبر و دبیر هیات امنای این دانشگاه مشاور عالی وزیر و عضو شورای معاونین وزارت کشور، رئیس مرکز مطالعات، تحقیقات و آموزش وزارت کشور و نماینده وزیر در هیات امنای دانشگاه علوم انتظامی ناجا، حضور در مرکز بررسی های استراتژیک ریاست جمهوری ، سازمان صدا و سیما، ستاد کل نیروهای مسلح کشور ، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، سازمان ملی جوانان، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان بین المللی آیسسکو، ایرنا، موسسه مطبوعاتی ایران و معاونت اجتماعی ناج ، عضو شورای مرکزی کمیته ملی جنگ نرم و عملیات روانی و…. از فارغ التحصیلان این دانشگاه است.

«وحید یامین پور» شهرت خود را بیشتر در جریان انتخابات بدست آورد. خاصه با یادداشت های تندی که علیه زهرا رهنورد و موسوی به رشته تحریر در آورد و در رجا نیوز و… منتشر هم شدند. از حامیان سرسخت دکتر احمدی نژاد است و وبلاگ نویس. خودش می گوید هنرمند است و لااقل در مورد هنر اظهار نظر می کند. او دانش آموخته «حقوق جزاست»، مدرس دانشگاه آزاد هم هست. در فهرست دانشجویان امام صادق نام او به چشم می خورد که کنارش آمده که هنوز دانشجوی این دانشگاه است. یامین پور سابقه حضور در رادیو جوان را نیز دارد. او مشاور شبکه سوم سیما هم هست و مجری گری را هم به قول خودش بعضی وقت ها که صلاح باشد انجام می دهد. اینها را جمع بزنید با چند خبرنگار دیگر.

در محل هاروارد به سبک جمهوری اسلامی ایران

پل مدیریت، از معدوده مناطقی است که در فرایند سال های پس از انقلاب نام خود را تغییر نداده است. عده ای بر این باورند که نام پل مدیریت از دانشکده مدیریت هاروارد که در  همین منطقه، یعنی محل فعلی دانشگاه امام صادق(ع) بوده اخذ کرده است. پس از انقلاب دانشجوهای انقلابی بنای این ساختمان را در اختیار انقلاب قرار می دهند و دانشگاه امام صادق در همین محل که بنای آماده مناسب با هدف دانشگاه نیز داشته بنا می شود. در اینکه این دانشگاه چگونه تاسیس شده است اختلاف نظرهایی وجود دارد. ماجرا به نقل قول آیت الله مهدوی کنی در خصوص چگونگی تاسیس این دانشگاه در کتاب خاطرات بر می گردد. ظاهرا محل بحث همان است که در صفحه ۳۹۷ ـ این کتاب ـ بیان شده است:

در این اساسنامه آیت الله منتظری به عنوان ریاست عالی آمده است . اختیارات کلی این جامعه در اختیار هیأت امنا بود. البته عنوان‏ ‏ریاست عالی برای آیت الله منتظری مبتنی بر این بود که ایشان به سمت قائم مقام رهبری توسط مجلس خبرگان تعیین شده بود. ولی‏ ‏پس از عزل ایشان از این سمت ، قهرا ریاست عالی موضوعا منتفی گردید و پس از بروز مشکلاتی که مانع از حضور ایشان در جلسات‏ ‏هیأت امنا و قهرا منجر به استعفای ایشان شد، سرانجام ادامه کار هیأت امنا بدان شکل غیر ممکن می‎نمود. مقام معظم رهبری‏ ‏حضرت آیت الله خامنه ای مصلحت دیدند تا زمان اصلاح اساسنامه و تعیین امنای جدید، جریان کارهای جامعه با نظر حقیر انجام‏ ‏گیرد و در واقع من به عنوان جانشین هیأت امنا با تعیین هیأت مدیره ای مرکب از بعضی از اعضای امنا و جز آنان ، مسئولیت اداره‏ ‏جامعه را عهده دار شدیم .

به هر تقدیر، در حال حاضر ریاست این دانشگاه را ایت الله مهدوی کنی بر عهده دارد. دانشگاه در سال ۱۳۶۱ مقارن با سالروز ولادت حضرت محمد(ص) و امام صادق(ع) تشکیل شد. هیات موسس این دانشگاه از میان شخصیت هایی چون آیت الله خامنه ای و حضرات آیات مشکینی، مهدوی کنی، امینی، امامی کاشانی و … بودند. دانشگاه در ابتدا در سه رشته معارف اسلامی و تبلیغ (الهیات)، معارف اسلامی و علوم سیاسی، معارف اسلامی و اقتصاد، در مقطع کارشناسی ارشد پیوسته، آغاز به کار کرد. گروهی از جوانان از همان سال های آغاز تاسیس، برای تحصیل به این دانشگاه وارد شدند. در سال ۱۳۶۹ دو رشته دیگر « معارف اسلامی و مدیریت» و «معارف اسلامی و حقوق» در مقطع کارشناسی ارشد به مجموعه رشته‌های موجود اضافه شد و در سال ۱۳۷۱ دوره‌های مقطع دکتری در این دانشگاه در چهار رشته الهیات، علوم سیاسی، علوم اقتصادی، و فرهنگ و ارتباطات تاسیس شد و در سال ۱۳۸۲ ششمین رشته در مقطع کارشناسی ارشد پیوسته تحت عنوان «معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات» ایجاد می شود.

نکته جالب آنکه این دانشگاه به هیچ وجه برای اداره خود از مراکز دولتی بودجه ای دریافت نمی کند و هزینه های خود را از طریق کمک های مردمی که اکثرا از بازار تامین می شود تامین می کند. دانشجویان بابت تحصیل در این دانشگاه پولی پرداخت نمی کنند، اما در ابتدای ورود متعهد می شوند که اگر از تحصیل در این دانشگاه باز ماندند، هزینه ای را که تاکنون برای تحصیلشان پرداخت شده است را بازپرداخت کنند.

رسانه ها

ظاهرا فردا نیوز،  تابناک،  فرارو ، رجا نیوز ، جنبش عدالتخواهی ، شبکه و روزنامه ایران(ارگان رسمی دولت)، دنیای اقتصاد، کیهان، رسالت، همشهری جوان، پنجره، رسالت، سیاست روز و…در جناح های مختلف و گاها مقابل هم حرکت می کنند. اما مدیران ارشد این سایت ها و روزنامه ها و نشریات همگی همان وجه مشترک را دارند؛ «امام صادقی» هستند.

«وحید جلیلی»، برادر سعید جلیلی، هرچند مثل برادر امام صادقی است، اما ظاهرا مثل او به امور سیاسی و امنیتی علاقه نداشته، سردبیر سابق روزنامه ابرار، بیشتر کار رسانه ای کرده، در حال حاضر هم در سایت مرکز اسناد و مجله راه به ایفای نقش می پردازد.

«فرید الدین حداد عادل» فرزند حداد عادل، رئیس سابق مجلس هم در این میان به چشم می خورد. با آن سن کم مدیر دبستان مهمی مثل «؛دبیرستان فرهنگ» است، سردبیر سابق همشهری جوان و عضو سیاست گذار نشریه پنجره، منتسب به زاکانی و حامی محمود احمدی نژاد نیز  در این بین هست. البته در بین دانش آموختگان امام صادق، کم نیستند کسانی که شهرتشان با بزرگان تشابه دارد. اما فرید الدین حدادعادل یکی از رسانه ای های آنهاست.

«محمد حسین خوشوقت»، مدیر کل سابق رسانه های وزارت کشور و معاون اسبق مطبوعات خارجی وزارت ارشاد(در زمان احمد مسجد جامعی) نیز در این بین به چشم می خورد. این روزها او مدیریت سایت فرارو (نزدیک به قالیباف) را بر عهده دارد.

مازیار بیژنی(کاریکاتوریست این روزنامه) از روزنامه کیهان، علی میرزاخانی خسروشاهی سردبیر روزنامه دنیای اقتصاد، صالح اسکندری از رسالت، محمد قادری از تابناک، مقداد نیلی، حسن روزی طلب، علی نادری و مهدی فاطمی از موسسه ایران و رجا نیوز، مجید رفیعی از فردا نیوز و…. همگی چهره های رسانه ای امام صادق هستند.

ذکر تمامی دانش آموختگان امام صادق که در مطبوعات نیز فعال هستند از حوصله این نوشتار خارج است، اما مشخصات برخی از چهره ها در جدول آمده است.

اقتصادی ها

«علی صالح آبادی» رئیس سازمان بورس اوراق بهادار، از مدیرانی که با عوض شدن دولت نیز هنوز موسم تغیرش فرا نرسیده است، از دانش آموختگان «اقتصاد» دانشگاه امام صادق است و البته در بدنه این سازمان جز او نیز دانش آموختگانی به چشم می خورند. البته اگر از دانش موختگان صرف نظر کنیم، رئیس اسبق سازمان بورس نیز، یعنی ؟؟؟ عبده تبریزی هم در این دانشگاه مدتی تدریس می کرده است.

« محمدهادی زاهدی وفا»، شخصی که حضورش در بین تیم مذاکره کننده ایران با گروه ۵+۱ برای بسیاری سوال برانگیز بود. چراکه او سوابق اقتصادییست تا سوابق دیپلماتیک، او در حال حاضر معاون وزیر وزیر اقتصاد  است.

« اصغر ابولحسنی هیستانی » نیز در همان وزارت خانه زادی وفا مشغول است، او را به عنوان معاون بانک و بیمه وزیر اقتصاد می شناسند، البته پیشتر نیز در دانشگاهی که یک امام صادقی دیگر ریاستش را بر عهده داشت معاون بود، یعنی دانشگاه پیام نور. «سیدمحمد موسوی»، مدیر کل دفتر امور صادرات و روابط بین الملل وزارت صنایع و معادن دیگر امام صادقی اقتصادی است.

« داوود منظور»، معاون برنامه ریزی و امور اقتصادی وزارت نیرو نیز از اقتصادی های امام صادق به شمار می رود،  فارغ التحصیلان اقتصادی این دانشگاه در بدنه کارشناسی و در سطح مدیران درجه ۳-۴ بسیار هستند که از ذکر نام آنها خودداری شده است.

دیپلمات ها و رایزن ها

در بدنه وزارت خانه ها هم امام صادقی ها به چشم می خورند و ازجمله وزارت امور خارجه. حجت الله ایوبی(رایزن فرهنگی سابق در پاریس معاون اجتماعی پور محمدی، رئیس موسسه اکو(وابسته به وزارت خارجه و وزارت ارشاد))، محمد باقرخرم شاد(معاون سابق وزیر علوم و معاون آموزش و پژوهش وزارت امور خارجه)، ابولحسن خلج منفرد(رایزن فرهنگی ایران در ترکیه)، علیرضا اسماعیلی کلیشمی(رایزن فرهنگی ایران در ایتالیا)، سید محمد طباطبایی(رایزن فرهنگی ایران در فرانسه)و… محمدرضا مجیدی(معاون سابق وزیر کشور و نماینده ایران در یونسکو)، محمدرضا دهشیری (معاون محدرضا مجیدی در مقر جمهوری اسلامی ایران در یونسکو- پاریس و استاد دانشکده روابط بین الملل دانشگاه وزارت امور خارجه)، لکی زاده(سفیر ایران در لهستان،  معاون اداره مجمع شیمیایی و خلع سلاح وزارت خارجه)، رکن آبادی (مدیرکل اداره خاورمیانه  و کاردار سابق ایران در دمشق )

دقت شود که هرچند رایزنان فرهنگی حکم خود را از وزارت امور خارجه دریافت می کنند، اما در اصل تابع سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی به شمار می روند و نمی توان آنها را دیپلمات نامید.

ارشادی ها

اگر خود سید محمد حسینی، وزیر ارشاد فعلی و رئیس سابق دانشگاه پیام نور را فاکتور بگیریم، بازهم، چه در دوره جدید و چه در دوره قبلی حضور امام صادقی ها در بدنه وزارت ارشاد در سطح مدیران ارشد چشم گیر است. از آن میان می توان به : « محمد الله یاری»، مدیرکل کتاب وزارت ارشاد، « محمدهادی همایون»، رئیس پژوهشکده فرهنگ، هنر و ارتباطات، معاون اسبق برنامه‌ریزی و توسعه وزیر ارشاد، « حسین عرب اسدی»، مدیرکل سابق ارشاد استان تهران، « محمدجواد  آقاجری»، معاون سابق فرهنگی وازرت ارشاد و «محمد مهدی انصاری»، معاون سابق برنامه ریزی وزارت ارشاد، رئیس مرکز مطالعات و توسعه رسانه ها، اشاره کرد.

دیگران

«سعید جلیلی»، دبیر شورای عالی امنیت ملی هم امام صادقی است. کسی که پایان نامه او در زمان انتصابش مورد بحث قرار گرفت. پایان نامه ای تحت عنوان « سیاست خارجی پیامبر (ص)» مورد توجه رسانه ها قرار گرفت. در شورای عالی امنیت ملی امام صادقی های دیگری هم حضور دارند، که درسمت های عالی به ایفای نقش می پردازند، از آن جمله می توان به «پیمان جبلی»، «علی باقری» و… اشاره کرد. در سایر وزارت خانه ها و مراکز دولتی هم اشخاصی در سطح مدیران ارشد به این سبک حضور دارند، که ذکر همه مقدور نیست.

از مجلس که بگذریم«کاظم جلالی» سخنگوی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی را نیز باید ببینیم که دانش آموخته این دانشگاه است و البته غلامرضا مصباحی مقدم، نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی، که پیشتر سمت معاونت پژوهشی این دانشگاه را بر عهده داشته است.

«ناصر باهنر»(فرزند شهید باهنر و برادر نایب رئیس مجلس شورای اسلامی) و «حسین سوزنچی» نیز دو کارشناس و عضو هیات تدوین کتب درسی هستند.

اساتید

شاید یکی از خواص منحصر به فرد این دانشگاه استفاده حداکثری از اساتید باشد. اگرچه غاطبه فارغ التحصیلان این دانشگاه را طیفی خاص تشکیل می دهند اما نباید تصور کرد که آنها از حضور اساتید با طرز فکر دیگر بهره مند نیستند. از سرشناس ترین چهره های سیاسی جناح موسوم به اصلاح طلب و حتی اپوزوسیون در این دانشگاه تدریس می کردند.

چهره هایی مثل:   حسین بشیریه(بنیانگذار جامعه شناسی سیاسی)، سعید حجاریان، محسن کدیور، داوود هرمیداس باوند(عضو جبهه ملی)، چنگیز پهلوان(از شرکت کنندگان در کنفرانس برلین)عبدالرضا هوشنگ مهدوی(مورخ) و… در این دانشگاه تدریس کردند!

«مصطفی پورمحمدی» رئیس فعلی سازمان بازرسی کشور،  معاون و جانشین اسبق وزیر اطلاعات و وزیر کشور در دولت اول احمدی نژاد است. شخصیتی است که نامش با امام صادق پیوند خورده، هرچند دانش آموخته این دانشگاه نیست، اما دانشجویان زیادی در کلاس درس او در این دانشگاه حاضر شدند.

سردار «رحیم صفوی» را همه با آن لباس نظامی می شناسند، اما او هم در دانشکده‌ علوم سیاسی تدریس کرده، همچنین حضور دانش‌جعفری وزیر مستعفی اقتصاد و دارایی و حامیان محسن رضایی در انتخابات اخیر نیز در لیست اساتید چشم گیر است. «حمید مولانا» نیز از چهره هایی است که در این دانشگاه تدریس می کرده است.

«غلامعلی حداد عادل» رئیس سابق مجلس نیز از مدرسین این دانشگاه است. «سعید جلیلی» اگرچه از این دانشگاه فارغ التحصیل شده اما همچنان در کنار استاد پیشین خود «احمد علم الهدی» به تدریس تفسیر سیاسی قران می پردازد.

امام صادقی های اصلاح طلب

کسی نمی تواند ادعا کند امام صادق اصلاح طلب تربیت می کند! اما از بین دانش آموختگانش هم هر ازچندی اصلاح طلبی بیرون می اید. از آنجمله می توان به  عبدالله رمضان زاده اشاره کرد. امیرحسین ترکش‌دوز، عضو دفتر میرحسین موسوی در سالهای پس از نخست وزیری وی،عضو سابق سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران و از فعالین ارگان مطبوعاتی این سازمان(عصر ما)، او هم از امام صادقی ها به شمار می رود. هرچند او از چهره هایی است که بعد از سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی به سمت اصولگرایان تمایل پیدا کرد. مصطفی کواکبیان، نماینده اصلاح طلب مجلس هشتم هم جزو آن گروه است.

خسرو تهرانی(یا خسرو قنبری) جزء اولین ورودی های دانشگاه امام صادق است. سال های ابتدای اصلاحات است و کتاب شنود اشباح نقل مجالس است. نویسنده، در این کتاب فردی به نام خسرو تهرانی را به دست داشتن در انفجار دفتر نخست وزیری میکند. سایر متهمین این کتاب(که حسین شریعتمداری هم به آن نقدهای جدی وارد کرد) بیشتر شناخته شده بودند، اما خسرو تهرانی اولین بار عکسش در این کتاب منتشر شد. کتابی که ایت الله مهدوی کنی، رئیس دانشگاه امام صادق آن را در یکی از جلسات بچه بازی نامیده بود(به گزارش پایگاه خبری شریف نیوز) بر اساس اسناد دانشگاه امام صادق، خسرو قنبری(تهرانی) حدودا یک سال پس از واقعه مزبور(یعنی ماجرای بمب گذاری در دفتر نخست وزیری که در شنود اشباح به ان اشاره شده است) در شهریور سال ۶۰ وارد دانشگاه امام صادق شده است و به شماره دانشجویی ۶۳۳۰۴۵۱۱۹، تحصیل در رشته معارف‌اسلامی و علوم سیاسی را آغاز کرده است و پایان نامه خود را نیز در سال ۱۳۷۲ با عنوان « ساخت روانی و جامعه شناسانه سازمان مجاهدین خلق ایران با نگاه به مباحث تکنیکی »  با مشاوره «احمد علم الهدی» و «محمد محمدی ری شهری»  و به راهنمایی دکتر سریع القلم، ارایه می دهد.

دانشگاه امام صادق هم مثل سایر مراکز آموزش عالی دانش آموختگان زیادی را تربیت و به جامعه تحویل داده است. اما نباید فراموش کرد که رویه این دانشگاه و سبک «پرورش و آموزش» در آن زیاد شبیه سایر دانشگاه ها نیست. همان پرورشی که فارغ التحصیل این دانشگاه را «امام صادقی» می کند. طوری که بعد از سال ها مهر امام صادقی همیشه روی کارنامه فارغ التحصیلان می ماند.  موسسان و مرتبطین منتفذ این دانشگاه هم همیشه تاکید کرده اند که این دانشگاه برای تربیت مدیران فعالیت می کند. چیزی که با نام محل شکل گیری دانشگاه، یعنی دانشکده مدیریت هاروارد، نیز شباهت زیادی دارد؛ اما به سبکی جز آنچه قرار بوده در آن بنا پیش از تاسیس دانشگاه امام صادق(ع) اتفاق بیافتد.

بدیهی است که هر انقلابی، برای تربیت مدیران خود در نظام سیاسی جدید می باید دانشگاهی تاسیس کند تا مدیرانی هماهنگ با خود را به نظام سیاسی تزریق کند. اما تعداد دانش آموختگان این دانشگاه در دوران های پیشین نشان از آن دارد که فارغ التحصیلان این دانشگاه نتوانستند در سطح مدیران ارشد کشور نقش بازی کنند. مشخصا این دانشگاه به خاطر تربیت مدیر دئر جمهوری اسلامی تاسیس شده بود. نکته ای که موسسان ان نیز بارها در سخنرانی های خود به آن ازعان کرده اند. اما از میان هزاران نفر مدیر ارشد، چند نفر از امام صادقی ها توانستند پست های مهم را به عهده بگیرند. بی شک بخش عمده بدنه کارشناسی بسیاری از سازمان ها در اختیار امام صادقی ها است. اما از میان وزرا، کمتر دیده شده لا اقل در چند دولت قبلی وزیری از امام صادق روی کار بیاید. حسینی، وزیر ارشاد فعلی اولین تجربه وزارت امام صادقی ها است. تا پیش از آن و در دولت های گذشته، امام صادقی ها زیاد در پست های مدیریتی دولتی ایفای نقش نمی کردند و بیشتر در سازمان هایی مثل صدا و سیما و یا وزارت خانه های خاصی در حد مدیران دسته یک و دو فعالیت می کردند.

برخی از فارغ التحصیلان

به دلیل تغییرات در دولت در جریان انتقال دولت، می باید درصدی از خطا را در سمت ها متصور بود.

————-

این گزارش در صفحه ۶ روزنامه اعتماد مورخ ۳ بهمن ۱۳۸۸ به چاپ رسید.

74 میلیارد تومان جویدنی

هر تن آدامسی که به کشور وارد می شود، نزدیک به  ۳۰ میلیون تومان قیمت دارد. تازه این قیمت آدامس متوسطی است که در بازار به فراوانی وجود دارد و به صورت میانگین در نظر گر فته شده است.

ظاهرا ایرانی ها روز به روز علاقه بیشتری به جویدن آدامس پیدا کردند. آمار واردات آن که اینطور نشان می دهد. از ابتدای امسال تاکنون، به طور رسمی بیش از ۲۴۶۳ تن انواع آدامس به کشور وارد شده است. ایرانی ها بابت جویدن و بیرون انداختن این اجسام نرم شیرین، از اول امسال تا به حال حدودا ۷۴ میلیارد تومان پرداخت کردند. این رقم برای چیزی پرداخت شده، که خورده هم نمی شود و از درگاه حلق پایین تر نمی رود! همچنان هم که از شواهد امر پیداست و آمارهای رسمی می گویند، سال به سال بیشتر برای جویدن این خوراکی پول پرداخته می شود. البته آمارهای غیر رسمی ارقام نجومی را پیش روی شما قرار می دهند.

زمان زیادی نگذشته که معلمان میانسال، از جویدن «لنگه کفش» توسط دانش آموزان خردسال گله داشتند. متولدین دهه ۶۰ به خوبی کلاس هایی را به خاطر دارند که با بازیگوشی آدامسی را از پوسته رنگی بیرون می کشیدند و قاچاقی می جویدند. معلمان هم حساسیت خارق العاده ای به این سرگرمی در حال همه گیر شدن داشتند. حساسیت آنها به خانواده ها هم منتقل شده بود. کم نبودند پیر مردهایی که جویدن آدامس را در مقابل خود، نوعی بی احترامی می دانستند.

حالا همان بچه ها بزرگ شدند و بعضا هم خودشان معلم شدند. رطب خورده هم که منع رطب نمی تواند بکند! همین است که این روزها دیگر آدامس لنگه کفش که نیست هیچ، «با کلاسی» هم هست. نه برای تفریح، که برای حفظ PH دندان، بردن بوی بد دهان بعد از غذا، سرگرمی، بعد از سیگار و… مصرف می شود.

بچه ها هم آنقدر سرگمی دارند که پوسته آدامس های فوتبالی جایزه دار، یا عکس برگردان های پسر شجاع و خالکوبی های کوتاه مدت آدامس خرسی مایه سرگمی شان نشود. انگار همان طیف مخاطب آدامس خرسی و آدامس خروسی دهه ۵۰ و ۶۰، حالا هم دنبال ادامس هستند. اما دیگر آدامس اوربیت و الیپس و پی کی می خورند. خبری هم از آن آدامس خروس ها و آدامس جرقه ای ها نیست!

خروسی که طوطی را زمین گیر کرد

نقل است که یکی از خطوط تولید مواد غذایی جدید در ایران همان آدامس بوده. اولین آدامس تا آنجا که  نوشته شده، آدامس طوطی نشان بوده، بر اساس یک روایت تایید نشده، آدامس خروس نشان برای از میدان بدر کردن آدامس طوطی نشان، مقدار زیادی از طوطی نشان های بازار را می خرد و زیر آفتاب در انباری بزرگ نگهداری می کند. بعد ادامس های خشک شده طوطی نشان را به بازار تزریق می کند و همین خشک و سخت بودن طوطی ها، باعث فروش بیشتر خروس ها می شود. شاید این از اولین دامپینگ های آدامسی در ایران باشد. به هر تقدیر، دیگر در ایران نه طوطی مانده و نه خروس. خروس نشان های سبز رنگ چهار و شش تایی به خاطره ها پیوستند. شیک، تنها برند ایرانی باقی مانده از آن روزگار هم در مقابل انواع آدامس های خارجی دیگر تاب مقاومت ندارد.  آدامس PK وارد شد و انواع دیگر آدامس از هر سو به کشور قاچاق شدند. آدامس های لاویز و پولا آدامس های بعدی بودند که به خاطر عکس های داخل بسته هایشان عدمتا قاچاقی وارد می شدند اما در مغازه ها به کرات به فروش می رسیدند. آدامس موزی ها هم آنقدر که آدامس های خوش آب رنگ فروش داشتند، دیگر بازار نداشتند!

زمان گذشت و در سال ۸۷ و ۸۸، دیگر آدامس های لوکس به بازار وارد شدند. آدامس های لوکسی که در کنار آدامس های دارویی با قیمت های هزار تومان به بالا به فروش می رسند. بعضی جعبه فلزی دارند و بعضی دیگر، در بسته بندی های سنگین عرضه می شوند. انواع و اقسام طعم ها به بازار آمده و حالا، آن آدامس خروس نشان چهار تایی کجاست، هیچ کس نمی داند!

هر چند آدامس های ایرانی دیگر در بازار کمیاب هستند، و به جز آن شیک های شش تایی که مغازه دارها به زور به جای باقی پول به مشتری می دهند، چیز دیگری ـ  لا اقل در مغازه های تهران ـ باقی نمانده، اما به جای آن، انواع و اقسام آدامس های خارجی وارد بازار شدند.

آدامس هایی با بسته بندی های متفاوت. برای بعضی ها که جعبه آدامس خیلی مهم است. مخصوصا اگر قرار باشد در یک جمع یا میهمانی، جعبه ادامسشان را کنار سوییچ ماشین و پاکت سیگار بگذارند. آدامس هایی با جعبه های فلزی، که گاهی تا دو هزار تومان هم قیمت دارند. فروشندگان خودشان هم نمی دانند، فرق محتویات این آدامس های  جعبه فلزی ترک با بقیه چیست، اما می دانند جعبه شان با بقیه فرق دارد.

۸/۷۳ میلیارد واردات آدامس

در بانک اطلاعاتی واردات، برای سال ۸۳ هیچ واردات آدامسی ثبت نشده است. واردات آدامس در این جدول، بعد از سال ۸۴ گنجانده شده است. این واردات که ذیل تعرفه ۱۷۰۴۱۰۰۰ صورت می پذیرد، از سال ۸۴ تا کنون تقریبا هزار برابر افزایش یافته است. در جدول می توانید میزان واردات این کالا را از سال ۸۴ تاکنون(نه ماهه اول امسال) مشاهده کنید.

به گفته فروشندگان، بیشترین خرید آدامس، از آدامس های اوربیت است. که به صورت شرکتی و در سطح وسیع در حال حاضر توزیع می شوند. این آدامس ها در بسته های ۱۴ گرمی و ده تایی در بازار موجود هستند. بر این اساس، اگر هر قطعه از آدامس ها را ۵/۱ گرم در نظر بگیریم، یعنی هر تن آدامس برابر با ۶۶۶ هزار و ۶۶۶ قطعه آدامس است.

آدامس های اوربیت ۱۴ گرم هستند، ۱۰ قطعه هم در این بسته بندی ها وجود دارد. هر بسته آدامس اوربیت ۴۵۰ تومان به فروش می رسد. به عبارتی، هر قطعه آدامس ۵/۱ گرمی اوربیت ۴۵ تومان قیمت دارد. و این به آن معنی است که هر تن آدامسی که به کشور وارد می شود، نزدیک به  ۳۰ میلیون تومان قیمت دارد. تازه این قیمت آدامس متوسطی است که در بازار به فراوانی وجود دارد و به صورت میانگین در نظر گر فته شده است.

بر اساس آن چه گفت شد، اگر هر تن می توان نتیجه گرفت،  از ابتدای امسال تا کنون، ایرانیان چیزی حدود ۷۳ میلیارد و ۸۹۰ میلیون تومان برای جویدن ادامس هزینه کردند.  این یعنی با توجه به جمعیت ۷۰ میلیونی ایران، سهم هر ایرانی از این واردات، سالانه ۱۰۵۰ تومان است. یعنی به طور متوسط، هر روز هر ایرانی چیزی حدود

این واردات عمدتا از کشورهای ترکیه و امارات به کشور انجام شده است. در سال ۸۴ به ترتیب از: عربستان، امارات، ترکیه، در سال ۸۵ به ترتیب از: ترکیه و امارات، در سال ۸۶: ترکیه، امارات، سال ۸۷: لهستان، ترکیه و امارات و در نه ماهه اول امسال از: امارات، ترکیه، جمهوری کره، این آدامس ها به کشور وارد شدند.

جدول واردات آدامس از سال ۸۴ تاکنون

منبع:

بانک اطلاعاتی واردات و صادرات، به آدرس: www.tccim.ir

———

این مطلب در روزنامه پول به چاپ رسید

 قطاری آسمانی که هرگز از صفحه کاغذ بیرون نیامد

بنابر اعلام جامعه منوریل(Monorails Society)  ۷۴ درصد شبکه ۸/۳۰۶ کیلومتری منوریل در سرتاسر جهان در پارک ها عمومی، باغ وحش ها، شهرک های تفریحی، مراکز گردشگری، مجتمع های تفریحی ، فرودگاه ها، نمایشگاه ها و…. امثال چنین اماکنی احداث شدند.

کمتر طرح علمی-تخیلی از آینده وجود دارد که در آن یک قطار روی هوا در حال حرکت نباشد. طرح هایی که در کارتون های کودکانه، خردسالان را به هیجان و شگفتی شان را بر می انگیزد؛ البته یکی از کاربردهای اصلی این قطارهای هوایی که امروزه دیگر در دنیای واقعی ساخته شدند هم همین هیجان است.

قطارهای هوایی یا منوریل ها همه جای دنیا در باغ وحش ها، پارک ها و مراکز تفریحی، فرودگاه ها و… ساخته می شوند تا همه جور کارکردی داشته باشند، به جز حمل و نقل؛ این ادعای گزافه ای نیست، چراکه در میان نظریه پردازان حمل و نقل و بزرگان این فن، کمتر شخصیت شناخته شده ای در آثارش از منوریل به عنوان وسیله ای  برای حمل و نقل نام برده است. بررسی همه منوریل های جهان هم چنین نتیجه ای دارد.

منوریل در سایر نقاط دنیا هرکارکردی داشته باشد، در ایران، ساخته نشده اش، یک کاربرد اصلی داشته و دارد: «کاربرد سیاسی». منوریل خیالی ایرانی که هرگز از روی صفحه های امکان سنجی بیرون نیامد، آنقدر ابزار سیاست ورزی بزرگان شد، که کمتر وقت شده است تا به حاشیه های احتمالی«فنی و کارشناسی» آن هم پرداخته شود!

فرایند های احداث منوریل در ایران هم ـ مثل خیلی از طرح های عمرانی ـ با همه جای دیگر دنیا فرق دارد. اگر در همه جای دنیا اول لزوم و نیاز به احداث طرحی عمرانی پیش می آید و بعد پیشنهاد مطرح می شود و بعد طرح ارایه می شود و بعد برنامه و بعد … تا به بودجه می رسد. در ایران اول بودجه و پیمانکارش مشخص می شود، بعد شرکت ها و مراکزی برای یافتن نقطه مناسب تاسیس آن تشکیل می شود. این هم می تواند از تفاوت های بنیادین ما با سایر نقاط جهان باشد.

در حال حاضر از مجموع ۱۳۷ کشور جهان که از حداقل های سیستم حمل و نقل عمومی برخوردار هستند، تنها ۱۶ کشور از منوریل استفاده می کنند. میتوانید مشخصات منوریل در این کشورها را در جدول شماره یک مشاهده کنید. در این بین، بیش از ۷۴ درصد منوریل های موجود در جهان، در اماکن تفریحی، گردشگری و…. فعالیت می کنند و اسفتاده از آنها برای حمل و نقل عمومی زیاد مقرون به صرفه نیست.

منوریل های سبک و سنگین

اساسی ترین تقسیم بندی بین منوریل ها را نوع تجهیزات و توان جابجایی مسافر آنها تعیین می کند. فواد صادقی، کارشناس حمل و نقل در این باره می گوید: منوریل ها به دو دسته عمده تقسیم می شوند؛ منوریل های سبک که حداکثر توان جابجایی ۴ هزار نفر در ساعت را دارند و منوریل های سنگین که  می توانند بیش از ۱۰ هزار نفر را در ساعت جابجا کنند. این کارشناس ادامه می دهد: در اکثر نقاط جهان امروزه از منوریل های سبک استفاده می شود که در اماکن تفریحی کاربرد دارد و به جز موارد خاص که به شرایط اقلیمی یک ناحیه مربوط می شود از منوریل های سنگین استفاده نمی کنند.

بنابر اعلام جامعه منوریل(Monorails Society)  ۷۴ درصد شبکه ۸/۳۰۶ کیلومتری منوریل در سرتاسر جهان در پارک ها عمومی، باغ وحش ها، شهرک های تفریحی، مراکز گردشگری، مجتمع های تفریحی ، فرودگاه ها، نمایشگاه ها و…. امثال چنین اماکنی احداث شدند. ( محمدحسن شهیدی/تجربه منوریل در جهان/ تهران، بهار ۱۳۸۷/ نشر لوح نگار، ص۱۹۵)

در آثار صاحب نظران جهانی، چون: ووکان وویچیک، جورج گری، لستر هول، الن بلک، پیتر وایت، بری سیمپسون و… هیچ یک از آنها، سامانه منوریل را جزو سامانه های حمل و نقل شهری معرفی نکردند. نگاهی به کاربری و ظرفیت مسافر/ساعت منوریل های موجود در جهان که از اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن نوزده پا به عرصه گذاشتند نیز می تواند در جهت تایید این مدعا باشد.

هزینه ها

عوامل بسیاری در تجمیع هزینه های احداث منوریل دخیل هستند. عمده آنها را می توان در مولفه های: طول مسیر، شرایط پستی و بلندی منطقه مورد احداث، موقعیت محل(هزینه حمل مصالح به محل)، وجود زیرساخت ها(از قبیل وجود شبکه های آب، برق تلفن، جاده و.. در نزدیکی محل احداث)، زمین(هزینه تملک زمین محل مورد احداث)، سرعت حرکت(که نوع تجهیزان ایمنی نظیر سوزن ها و تجهیزات دیگر را مشخص می کند) و … هزینه های احداث یک منوریل را تعیین می کنند. به طور کلی می تواند ترکیب هزینه های تاسیس یک منوریل را به شرح زیر در نظر گرفت:

هزینه احداث منوریل در نقاط مختلف جهان بر اساس آنچه گفته شد، متغیر است. عموما در پروژه های قبلی که در حال حاضر به اتمام رسیده اند، هزینه تمام شده ۳تا۵ برابر هزینه اولیه بوده(محمدحسن شهیدی/تجربه منوریل در جهان/ تهران، بهار ۱۳۸۷/ نشر لوح نگار،ص ۱۹۶) هزینه احداث هر کیلومتر منوریل در جهان چیزی حدود ۲/۳۶ تا ۷/۱۳۸ میلون دلار بوده که بنا بر منطقه محل احداث این هزینه متغیر بوده است. بر همین اساس،  میانگین هزینه احداث منوریل چیزی نزدیک به ۸۶ میلیون دلار است.

این در حالیست که هزینه هر کیلومتر توسعه سامانه متروی تهران بر پایه گزارش های شرکت قاطار شهری تهران و حومه، نزدیک به ۳۹ میلیون دلار است. باید خاطر نشان کرد که اصولا کارایی، هزینه های نگهداری، ظرفیت جابجایی مسافر و… مترو قابل قیاس با منوریل نیست. همچنان که در بخش های دیگر نیز آمده است، منوریل در جهان به جز کشورهای خاصی که دارای اقلیم خاص (مجمع الجزایری، وجود رودخانه و تراکم بالای ساختمان در شهر) هستند استفاده تفریحی دارد. در شهرهای بزرگ ایران نظیر: تهران، کرج، اصفهان، مشهد، تبریز و… حتی امکان استفاده از اتوبوس، قطارهای سبک شهری و تراموا، مترو و… وجود دارد که هر یک از نظر هزینه تاسیس، نگهداری و قابلیت جابجایی مسافر، قابل قیاس با منوریل نیستند.

البته نمی توان منکر این شد، که منوریل می تواند وسیله ای برای جذب گردشگر و… باشد، اما به خاطر هزینه های بالای احداث و نگهداری برای مصارف حمل و نقل عمومی، منطقی به نظر نمی رسد.

تولید کنندگان

تولید کنندگان زیادی در دنیا نیستند که بتو.انند منوریل تولید کنند. از آن میان می توان به شذرکت بمباردیر، که چندین پروزه منوریل سنگین را در آمریکا و استرالیا اجرا کرده، شرکت هیبتاچی، که از پیشگامان منوریل در جهان به شمار میی رود و اغلب منوریل های آسیا را تولید کرده، شرکت اینتامین، که منوریل مسکو را ساخته، و شرکت میتسوبیشی که منوریل های ژاپن را طراحی و پیاده کرده است اشاره کرد.

اروپا

آلمان: قدیمی ترین منوریل اروپا، ووپرتال(Wuppertal) است. در منوریل در منطقه روهر آلمان در سال ۱۹۰۱ راه اندازی شده است. از آنجا که بر اساس برنامه های شهر می بایست مسیری در این منطقه راه اندازی می شد و امکان احداث راه آهن روی رودخانه ووپر وجود نداشت، این سامانه پیشنهاد شد. ظرفیت جابجایی آن حدود ۳۵۰۰ نفر در ساعت است. طول مسیر آن نیز ۳/۱۳ کیلومتر در نظر گرفته شده است. در سال ۱۹۹۹ واگن های این سامانه از خط خارج شدند و اولین حادثه آن را در نزدیک به یک سده را رقم زدند و در آن حادثه سقوط چهار نفر جان خود را از دست دادند.

منوریل دورتمند(محل احداث دانشگاه)، یورو پارک(محل احداث پارک تفریحی) ، مگدبورگ(محل احداث مرکز گردشگری)، دوسلدورف(محل احداث فرودگاه)، سایر خطوط منوریل در آلمان هستند. به جز سامانه ووپرتال، سایر شبکه های منوریل در آلمان جنبه های تفریحی دارند.

انگلستان: در سال ۱۹۷۴ منوریل موزه ملی خودروهای بیولیو(Beauliew) در انگلستان راه اندازی شد، این منوریل دارای سامانه حلقوی است و بازدیدکنندگان موزه را از موزه ملی خودرو به ساختمان قصر انتقال میدهد. بعدها واگن های این منوریل تغییر شکل یافتند تا بتوانند مسافران بیشتری را جابجا کنند. منوریل های: آلتون تاورز(محل احداث پارک عمومی) و چستر(محل احداث باغ وحش چستر) دیگر سامانه های منوریل این کشور هستند که همگی تفریحی هستند.

ایتالیا: اولین و آخرین منوریل ایتالیا در سورن لمب(Severn lamb) ساخته شد. منوریل راونا-ساویو در یک مرکز تفریحی احداث شده است و دو ایستگاه دارد. طول این شبکه حلقوی حدود ۲ کیلومتر است و دو ایستگاه دارد. در سال ۱۹۹۹ افتتاح شد و عمر آن نزدیک به ۱۰ سال است. از آنجا که در یک مرکز تفریحی ساخته شده، مصرفش هم تفریحی است!

روسیه: منوریل مسکو در سال ۲۰۰۵ به بهره برداری رسید. این منوریل دارای یک وجه تمایز بزرگ با اقوام دیگرش است. خطوط آن به خاطر سذرمای شدید مسکو دارای یک سیستم گرمایشی کاملا منحصر به فرد است. طول مسیر آن ۷/۴ کیلومتر و تعداد ایستگاه های آن نیز ۶ ایستگاه است. این منوریل در محدوده گردشگاهی شهعر تاسیس شده و به خاطر هزینه بلیط، بیشتر مورد استفاده گردشگران و کسانی که قصد تماشای مناظر شهر را دارند قرار می گیرد.

آسیا

کره جنوبی:در این کشور آسیایی، دو شبکه منوریل وجود دارد. یکی در مرکز تفریحی و دیگری در یک شهرک دانشجویی تاسیس شده است. اولی منوریل لوت وورلد(Lotte World) نام دارد.   قطار سه واگنه این منوریل که در مرکزی تفریحی مستقر است، ظرفیتی ۱۸ نفره دارد. این منوریل ارتباط داخلی منطقه تفریحی دانیای لوت را برقرار کرده. منوریل تادوک در شهرکی دانشجویی به همین نام اساسا در سال ۱۹۹۳ به خاطر برگزاری جشنواره احداث شد و بعدها هم مورد استفاده قرار گرفت. طول مسیر آن ۴/۲کیلومتر است و در تمامی مسیر سه ایستگاه دارد. 

سنگاپور: پارک پرندگان سنگاپور با ۷ هزار پرنده گوناگون یک منوریل هم دارد. تا گردشگران را برای تفرج در این پارک حمل کند. منوریلی به طور ۷/۱ کیلومتر که در سال ۱۹۹۱ احداث شد و سه ایستگاه دارد. دیگر منوریل این جزیره، منوریل سنتوسا اکسپرس است که ۲/۱ کیلومتر طول شبکه آن است . این منوریل در سال ۲۰۰۶ احخداث شد و ۱۴  ایستگاه دارد. بیشتر مورد استفاده گردشگران است و هزینه احداث آن ۷۸ میلیون دلار بوده است.

چین: سه شبکه منوریل در این کشور وسیع وجود دارد. این شبکه ها در: پارک جهان نمای شنزن، هسته مرکزی شهر شنزن و شانگ کینگ قرار گرفتند. پس از احداث منوریل تفریحی پارک شنزن، در هسته مرکزی این شهر نیز منوریلی بنا شد و در سال ۲۰۰۵ منوریل شانگ کینگ، طولانی ترین شبکه منوریل چین در این شهر به طور ۵/۱۳ کیلومتر و با ۱۴ ایستگاه راه اندازی شد.

تایلند: منوریل مرکز خرید بانکوک از پرجمعیت ترین مناطق تایلند اولین تجربه منوریل در این کشور بود که در سال۱۹۹۴ احداث شد. این منوریل مرکز خرید این شهر را به پارک تفریحی دنیای فردا متصل کرده و ۶/۱ کیلومتر طول شبکه آن است. در مسیر ۴ ایستگاه دارد و توان جابجایی ۸۰۰ مسافر بر ساعت را دارد.

مالزی: منوریل های سانوی سیتی، کوآلالامپور و پوترا جایا سه شبکه مالزی هستند. منوریل سانوی سیتی در منطقه شهر آفتاب شهر نزدیک به کوالالامپور، در سال ۲۰۰۰ ساخته شد. طول شیکه آن ۲/۳ کیلومتر است و سه ایستگاه دارد. منوریل شهر کوالالامپور از سانوی سیتی قدیمی تر است و سه سال قبل از آن در خود شهر احداث شد. این منوریل مورد استفاده عموم مردم است.

ژاپن: در ژاپن حدود ۱۱ شبکه منوریل وجود دارد. عمده این شبکه ها مورد استفاده عموم مردم هستند. ژاپن به خاطر شرایط اقلیمی خاص و مجمع الجزایری بودن، ناگزیر از استفاده از منوریل به عنوان وسیله حمل نقل عمومی است. این شبکه ها در شهرهای: توکیو، اینویاما، هاندا، شونان، هیگاشی یاما، کیتاکیوشو، شیبا، اوزاکا، تاما، دیسنی لند و ناها احداث شدند. از اواسط قرن نوزده، منوریل ها در ژاپن تاسیس شدند.

آمریکا: اگر یک مورد منوریل نمایشگاه ۶۷ لاروند در کانادا را فاکتور بگیریم. سایر شبکه های منوریل در آمریکای شمالی در ایالات متحده آمریکا قرار گرفتند. منوریل های: دیسنی لند(کالیفرنیا)، نمایشگاه قرن ۲۱(واشنگتن)،والت دیسنی(فلوریدا)، مجیک ماون تین(کالیفرنیا)، پیرل ریج(هاوایی)، مترو زو(میامی)، فرودگاه تامپا(فلوریدا)،فرودگاه نیو آرک(نیوجرسی)، جکسون ویل(فلوریدا) لاس وگاس(نوادا) شبکه هایی هستند که در آمریکا وجود دارند. هرچند در نگاه اول تعداد آنها در این کشور پیشرفته زیاد به نظر می رسد، اما در مقایسه با کل شبگکه حمل و نقل عمومی-ریلی این کشوری چیز زیادی به حساب نمی اید

طول شبکه منوریل در کشورهای جهان و نسبت آن به کل شبکه ریلی

*  این درصد، نسبت به کل شبکه ریلی (شامل مترو و قطارهای سبک شهری) در هر شهر محاسبه شده است.

* اطلاعات شبکه ریلی اندونزی به جز منوریل در منابع مورد استفاده این گزارش موجود نیست!

جدول هزینه احداث منوریل در ۸ کشور جهان(اتفاقی) و میانگین احداث هر کیلومتر منوریل در جهان

 —————-

منابع مورد استفاده:

محمدحسن شهیدی/تجربه منوریل در جهان/ تهران، بهار ۱۳۸۷/ نشر لوح نگار

ویکی پدیا

سایت Monorails Society

این مقاله در روزنامه پول به چاپ رسید.