با پول کلاس کامپیوتر دختران کوموری چند پل می توان ساخت؟
باید خندید، یا گریه کرد. که به خاطر تنها ۵۰ میلیون تومان، تاکنون انگشتان دست ۳۰ نفر ایرانی، در همین مرز و بوم پر گهر، قطع شده و استاندار، به چالش کشیدن قطع انگشتان این همه «آدم» به خاطر عدم احداث پل را بزرگنمایی می داند!
اگر احداث پل مزبور برای اداره راه و ترابری شهرستان، ۵۰ میلیون تومان هزینه داشته باشد، این رقم تنها ۱٫۲۵ صدم بودجه ۴ میلیارد تومانی ایجاد زیرساختهای گردشگری امام زاده علی (ع) دهدشت است. یعنی با این پول می شد ۸۰ پل روی رودخانه روستای گاودانه زد.
ساخت پل مزبور، تنها ۲٫۵ درصد بودجه ۲ میلیارد تومانی کمک به فعالیتهای قرآنی و تجهیز کانونهای فرهنگی و هنری استان است!
یا اینها محروم نیستند، یا ایرانی نیستند، ایرانی هم نباشند، باید از مواهب لااقل کمیته امداد که بهرمند شوند. کمیته امدادی که تا جزیره ذره بینی چون کومور پیش رفته و برای دخترانش کلاس کامپیوتر می گذارد و کنار گوشمان، این همه «آدم» به خاطر نبود یک پل ۵۰ میلیون تومانی، باید انگشتان دستشان را از دست بدهند!
در هفته ای که گذشت، انتشار تصاویر انگشتان بریده اهالی یک روستا شهرستان کهکلویه احساسات بسیاری از مردم ایران را جریحه دار نمود.
پیش از آن واکنش برخی مسئولان به این رخداد جای تاسف داشت. پس از آنکه خبرگزاری مهر، گزارش تصویری مربوطه را مخابره کرد، تصاویری از نامه نگاری های بین اداره راه و ترابری کهکیلویه و فرمانداری این شهرستان نیز دردی روی درد های قدیمی گذاشت!
ظاهرا فرمانداری این استان از اداره راه و ترابری خواسته تا پلی روی رودخانه مارون احداث شود، تا مشکلات مردم گاودانه حل شود، و اداره راه و ترابری این استان نیز از فرمانداری خواسته است تا مشکل بودجه ۵۰ میلیون تومانی را حل کند، تا آنها روی این رودخانه پلی احداث کنند.
در قحطی که به سر نمی بریم، نفت زیر پایمان می جوشد و گاز از چاه بالا می زند و بنزین هم الحمدلله نیمه یارانه ای شده و دست مرفهان بی درد هم از آن کوتاه شده و دولت عدالت محور هم سر کار است؛ پس چرا مسئولان محلی لنگ ۵۰ میلیون پول احداث پل ماندند!
اتفاقا دکتر احمدی نژاد هم در سفرهای استانی که دارد، بودجه های خوبی برای این استان تصویب کرده، اما ایا از این بودجه های کلان، چیزی برای احداث پل باقی مانده؟
با بودجه زیر ساخت های گردشگری امام زاده علی می شود ۴۰ پل ساخت
آخرین سفر استانی احمدی نژاد به کهکیلویه و بویر احمد، استفاده کودکان روستایی از گر گر
عدم احداث این پل روی این رودخانه که بنا بر شواهد سال های طولانی لطمات جانی بیشماری به اهالی آن وارد کرده است، در حالیست که در آخرین سفر دکتر احمدی نژاد به استان کهکلویه و بویر احمد، بودجه های کلانی(در تاریخ ۲۲ اردیبهشت سال جاری) برای این شهرستان در بخش های مختلف تصویب شده است.
اگر احداث پل مزبور برای اداره راه و ترابری شهرستان، ۵۰ میلیون تومان هزینه داشته باشد، این رقم تنها ۱٫۲۵ صدم بودجه ۴ میلیارد تومانی ایجاد زیرساختهای گردشگری امام زاده علی (ع) دهدشت است. یعنی با این پول می شد ۸۰ پل روی رودخانه روستای گاودانه زد.
ساخت پل مزبور، تنها ۲٫۵ درصد بودجه ۲ میلیارد تومانی کمک به فعالیتهای قرآنی و تجهیز کانونهای فرهنگی و هنری استان است!
ساخت پل ۵۰ میلیونی روی رودخانه ای که انگشتان بسیاری از اهالی این روستا را قطع کرده است، تنها ۱٫۱ درصد بودجه ۴ و نیم میلیارد تومانی ، ساماندهی و بهسازی گلزارهای شهدا و احداث ۱۰ مرکز فرهنگی در جوار مزار شهدای این شهرستان است.
یعنی در کنار این فعالیت های فرهنگی و البته ارزشمند و تنها با کمی صرفه جویی در آنها، می شد پلی هم روی رودخانه مزبور زد!
ساخت پلی که انگشتان مردم محروم این منطقه را قطع می کند مهمتر است، یا تجهیز صدا و سیمای مرکز استان؟ درست است، هر دوی اینها مهم هست و قابل مقایسه نیستند، اما جالب است بدانید، ۵۰ میلیون هزینه احداث پل روی رودخانه مارون، کمتر از نیم درصد بودجه تأمین تجهیزات فنی برای ارتقاء صدا و سیمای استان کهکیلویه و بویر احمد است.
با پول کلاس کامپیوتر دختران کومور می شد ۳ پل روی مارون زد
انگشتان قطع شده دختران روستایی گاودانه و دختران کوموری سر کلاس کامپیوتر کمیته امداد
در اینکه مردم محروم این استان، واقعا نیازمند کمک هستند شکی نیست. تصاویر منتشر شده گویای این امر است. کمیته امداد امام خمینی(ره) از اصلی ترین نهاد هایی است که به امداد رسانی به محرومان می پردازد.
در سال ۸۷، برای برگزاری کلاس های رایانه، برق، خیاطی و نجاری برای دختران و پسران نیازمند کومور، که اخیرا نیز سفیر آن هدف برقراری رابطه کشور کوچکش با کشورمان جمهوری اسلامی ایران را نجات کشورمان از انزوای جهانی عنوان کرده بود، ۱۶۰ میلیون تومان توسط کمیته امداد هزینه شده بود. تنها با پول کلاس های فوق برنامه نیازمندان کومور، می توانستیم بیش از ۳ پل روی رودخانه ای بسازیم که انگشتان دختران کوچک کشورمان را قطع کرده.
با ۱۱۵ میلیونی که صرف خرید برنج و روغن و شکر و پودر شوینده برای نیازمندان کومور شده است، می شد ۲ پل برای مردم روستای گاودانه ساخت.
با ۱۵۰ میلیونی که کمیته امداد برای ساخت خانه مددجویان کوموری هزینه کرده است، به راحتی می شد سه پل روی رودخانه مزبور زد.
همکاری کمیته امداد ایران و شهرداری قمر(پایتخت کومور) برای بهسازی محیط و وضعیت تاسف بار حمل و نقل روستاییان ایرانی
در سال ۸۷، نزدیک به ۱۰۰ میلیون تومان، به مددجویان کوموری کمک های نقدی شده است، با این هزار میلیون تومان، ۲۰ پل می شد روی رودخانه ای احداث کرد که موجب رنج ساکنان آن شده است.
با کمک های نقدی که به افغانی ها دادیم، می شد ۳۸ پل برای ایرانی ها بسازیم
در سال ۸۷، حدودا ۲ میلیارد تومان به صورت نقدی، به مددجویان افغانی توسط کمیته امداد پرداخت شده است. با این پل می شد، لا اقل ۳۸ پل روی رودخانه مارون احداث کرد.
با بیش از یک و نیم میلیارد تومانی که در سال ۸۷ به محرومان سویه پرداخت شده است، می شد ۳۳ پل برای مردم روستای گاودانه ساخت!
با یک میلیارد و ۷۰۰ میلیونی که به محرومان همسایه شمالی، جمهوری آذربایجان کمک شده است، می شد ۳۵ پل روی رودخانه های منطقه ای زد، که مردمش برای رد شدن از رودخانه انگشتان خود را میدهند.
البته کمک به همنوعان و هم مسلکان در کشورهای دیگر نیز پسندیده است؛ نه تنها از منظر معنوی و انسان دوستانه، بلکه از جهت تقویت جایگاه کشورمان و نیز ارتقای دیپلماسی فرهنگی و مردمی؛ اما به نظر می رسد در این زمینه اولویتها هم نباید فراموش شود؛ به ویژه زمانی که هموطنانمان و صاحبان این مرز و بوم چنین مشکلات جزئی دارند که به قول دکتر احمدی نژاد باید به آنها هم رسیدگی کرد و نباید به بهانه کارهای کلان، از اینها غافل شد.
بی خبری مسئولان؟
بسیاری از مسئولان استان کهگیلویه و بویر احمد خبر ندارند اهالی روستای گاودانه برای عبور از عرض رودخانه مارون مجبور به استفاده از وسیله ای هستند که تا کنون باعث قطع انگشت بیش از ۳۰ نفر از اهالی روستا شده است.
اهالی روستایی به نام “گاودانه علیرضا” در منطقه ای دورافتاده از استان کهگیلویه و بویراحمد مدتهاست مجبورند برای دسترسی به جاده، روستاها و مناطق دیگر و انجام کارهای روزمره، مانند رفتن به محل تحصیل، کار، خرید و … از رودخانه عریضی به نام مارون عبور کنند. در این میان تنها راه ارتباطی آنها با دنیای خارج از روستا، وسیله ای به نام گرگر (جره) است.
اما نشستن بر روی این تله کابین دستی و رفتن تا آن طرف رودخانه باعث قطع انگشتان دست روستاییان گاودانه شده است. چون شیب تند رودخانه و دخالت دست در گذر این وسیله به طرف دیگر رودخانه موجب می شود تا انگشتان دست به زیر چرخهای آن گیر کرده و قطع شود.
موضوع ساخت پلی برای اهالی روستا به منظور جلوگیری از نقص عضو شدن تعداد بیشتری از روستاییان مدتهاست که توسط شورای روستای گاودانه و اهالی آن مطرح است. اما تا کنون نتیجه نداشته است. حتی شاید برخی از مسئولان این استان نمی دانند روستایی در محل خدمتشان وجود دارد که اهالی آن مجبورند انگشتان دستشان را برای کرایه گذر از رودخانه عریض مارون به “گرگر” بدهند.
مدیر روابط عمومی استانداری کهگیلویه و بویراحمد: استاندار وقت ندارد!
.jpg)
دین پرور مدیر روابط عمومی استانداری کهگیلویه و بویراحمد در واکنش به خبرنگار مهر که خواستار مصاحبه با قوام نوذری استاندار کهگیلویه و بویراحمد درباره مشکل اهالی روستای گاودانه علیرضا شد تنها به این جمله اکتفا کرد که استاندار وقت ندارد پاسخ دهد! و از انجام هر مصاحبه ای با استاندار جلوگیری کرد. پیگیریها برای مصاحبه با استاندار تا کنون به نتیجه نرسیده است.
اسامی برخی از روستاییان گاودانه که گرگر انگشتانشان را قطع یا زخمی کرده است:
سعیده عنایتی جو- دو انگشت زخمی، شکرعلی عنایتی جو- یک بند انگشت قطع-۴۳ ساله، عطب الله دژم- یک بند انگشت-۵۲ ساله، ولی الله دژم- سه بند از سه انگشت قطع-۲۱ ساله، گلزاده دژم یک بند انگشت قطع، محبوبه دژم- دو انگشت زخمی- ۱۲ ساله، حسین رمرو – دو انگشت زخمی، خدیجه دلشاد – دو انگشت زخمی، فضیل دلشاد – دو انگشت زخمی، اکبر خوشه بردار -دو بند از یک انگشت قطع، اشرف عمرانی فر- دو انگشت زخمی و یک بند انگشت قطع، پروانه تواره- یک بند انگشت قطع، سحر تواره- دو انگشت زخمی، قدرت الله تواره – دو انگشت زخمی- ۴۲ ساله، علی یار کشاورز – دو انگشت زخمی، رحمان پژده – دو بند انگشت قطع، مریم پشتوان – دو بند انگشت قطع – ۱۳ ساله، بهروز پشتوان- یک بند انگشت قطع و دو بند انگشت زخمی، زاده پشتوان- دو انگشت زخمی و یک بند انگشت قطع – ۵۱ ساله، عباس پشتوان- سه انگشت زخمی، شهرام پشتوان- یک بند انگشت قطع – ۱۱ ساله، عزیز کوثری – یک بند انگشت قطع و یک انگشت زخمی – ۵۱ ساله، فرزاد شاکری – ۲ انگشت زخمی- ۱۴ ساله، ایرج زمان- دو بند از یک انگشت قطع- ۴۸ ساله، بهجت زمان- دو انگشت زخمی، سالار کهزادی- یک بند از هر ۴ انگشت قطع، محمد محمدی- یک بند انگشت قطع، کهزاد قلندری- دو انگشت زخمی، رسول طاهری – یک بند انگشت قطع و دو انگشت زخمی و بی حس، سعدی نریمانی راد – دو بند انگشت زخمی، فوت سید علی نظر- ۵۲ ساله، قطع نخاع شدن برادر سید علی نظر به دلیل سقوط از گرگر، آسیه تاش- یک بند انگشت قطع – ۲۰ ساله که از روستا مهاجرت کرده است و … .
در زمان انتشار این گزارش سه روستایی دیگر به این جمع اضافه شده است. یکی از آنها به نام مهدیه پشتوان پنج ساله است که دو انگشت به علاوه یک بند از یک انگشتش قطع شد.
.jpg)
—————————-
این مطلب در سایت آینده نیوز با کد ۲۰۳۵۱ مورخ ۲۲ آبان ۱۳۸۹ منتشر شد.
تو چته میگی جزایر کومور؟مگه حرف ق نداری؟راحت بگو جزایر قمر.کسانی میگن کومور که تلفظ حرف ق براشون مشکله.گفتم بدونی.
چشم، ببخشید خب. سر یه کومور گفتن واسه چی دعوا می کنی؟ به من چه تو اطلاعات کمیته امداد نوشته کومور… زورت به هیچ جا نمیرسه واسه چی سر یه نویسنده نگون بخت خالی میکنی؟
مرتیکه از این همه بدبختی و فلاکت این بیچاره ها که انگشتشون قطع شده هیچی نفهمیدی ؟ فقط غلط املایی رو گرفتی ؟ خاک بر سر بی شعورت کنن.برات متاسفم …
چشم مسوولین استان کهکیلویه وبویر احمد روشن وچشم مشوولین مملکت نیز روشنتر .خداعاقبت این مردم بیچاره به خیر کند
خب دوستان! ما که کاری ازمون بر نمیاد، بهتره حداقل دوستامونو هم ناراحت نکنیم.
من خودم خیلی ناراحت شدم برای این آدما و اینکه چرا اونا اینقدر محرومند از حداقل رفاهی که توی این دنیای مدرن هست. چرا واقعاً مسئولین رسیدگی نمی کنن؟ جای بسی سواله. خدا کمکشون کنه. براشون دعا می کنم ایشالله هر چه زودتر این مشکلات حل بشه.
🙁