سرکوب نماینده بخش خصوصی، توسط رئیس پارلمان بخش خصوصی!
اگرچه صاحبان تریبون بخش خصوصی اصرار دارند که اثبات کنند روی تصمیمات دولتی، تاثیرات شگرفی داشتند، اما پورقاضی خواهان گزارشی کامل و مستند از این تاثیرات شگرف بود. سخنانی که با بغض گفته می‌شد و بهت حاضران را در پی داشت ظاهرا به مذاق جناب رییس خوش نیامده بود. با اتمام سخنان پورقاضی رییس تریبون را در اختیار گرفت. در حالی که همگان انتظار داشتند رقیب و منتقد خاموشی (رییس سابق که به اهمیت ندادن به نظرات جمع همیشه متهم بود) با روی باز و به صورت منطقی پاسخ پورقاضی را بدهد، او سخنان خود را با حمله به پورقاضی آغاز کرد.
از «ناپخته بودن» و «بی‌اطلاعی» پورقاضی گفت و او را متهم کرد که از تریبون کشوری سخنان ناپخته را اعلام کرده است. نماینده منتقد که در برابر موجی از اتهامات قرار گرفته بود، خواهان تریبون شد، که ظاهرا تریبون به او داده نشد، ناچار با صدای خود به رییس اعتراض کرد که چرا به شخصیت او توهین کرده است و یحیی آل اسحاق پاسخی داد، که همه را شگفت زده کرد.
اینجا ساختمان شماره ۸۲ خیابان وزرا است. پارلمان بخش خصوصی در آن تشکیل می‌شود، اما جالب است که در آن، نماینده منتقد بخش خصوصی به عملکرد دولت، توسط رییس پارلمان بخش خصوصی متهم به ناپختگی می‌شود، فرصت دفاع از خود را نمیابد و در مقابل، نماینده دولت، بشدت به بخش خصوصی در برابر دیدگان اعضای پارلمان بخش خصوصی انتقاد می‌کند، بی‌هیچ اعتراضی از سوی هیات رییسه!
از اینها جالب‌تر اینکه در «پارلمان بخش خصوصی» در ابتدای جلسه رییس نمایندگان بخش خصوصی در حمایت از یک وزیر دولتی داد سخن سر دهد و از نمایندگان بخش خصوصی بخواهد «یک صلوات بلند بفرستند، طوری که صدای صلواتشان به نمایندگان مجلس ـ که قرار است رای اعتماد به وزیر پیشنهادی دولت بدهند ـ حتما برسد.»
اگر شخصی در هیچ یک از جلسات هیات نمایندگان اتاق تهران هم حضور نداشته باشد و تنها اخبار و گزارشات مربوط به جلسات پیشین را تورق کند، خواهد دید که در این نشست‌ها، همیشه تنها نطق‌ها و تحلیل‌های رییس، دبیر و نهایتا چند تن از اعضای هیات رییسه است که خودنمایی می‌کند. سلوک اهل بازار هم همیشه این بوده که پشت سر آن که قدرتمند‌تر است بایستند و او را قدرتمند‌تر کنند.
میانه‌یی هم با انتقاد‌های تند و تیز ندارند؛ هر چه هست، تنش و تغییر دشمن شماره یک کسب و کاسبی است. این جلسه هم مثل تمام جلسات دیگر بود، رییس سخنرانی کرد، از حاضران خواست که در تایید وزیر پیشنهادی صلوات بفرستند، آن هم صلوات بلند و الحق اکثریت و بویژه نمایندگان بخش دولتی هم لبیک گفتند.
اما در میانه‌های جلسه، اتفاق نادر و کمیابی رخ داد. مهدی پورقاضی، نماینده بخش خصوصی پشت تریبون قرار گرفت، دوستانه و منطقی گلایه‌هایی را مطرح کرد، تا آنجا که بغض گلویش را فشرد و از بدهی‌های سنگین دولت به بخش خصوصی گفت. پورقاضی خواهان پشتیبانی سازماندهی‌شده نمایندگان پارلمان بخش خصوصی، از بخش خصوصی بود. گلایه منطقی به نظر می‌رسید، سخن این نماینده بخش خصوصی اجمالا بر این نکته تاکید داشت که عملکرد هیات نمایندگان اتاق بازرگانی تهران به سخنرانی، نطق، گلایه و… خلاصه شده و این گلایه‌ها سازماندهی شده و به شکل مصوبه‌های مدون در نمی‌آیند.
افتتاح ساختمان جدید پارلمان بخش خصوصی در بهمن ماه سال گذشته به دست وزیر دولت نهم!/ عکس: حامد ملک پور|فارس
اگرچه صاحبان تریبون بخش خصوصی اصرار دارند که اثبات کنند روی تصمیمات دولتی، تاثیرات شگرفی داشتند، اما پورقاضی خواهان گزارشی کامل و مستند از این تاثیرات شگرف بود. سخنانی که با بغض گفته می‌شد و بهت حاضران را در پی داشت ظاهرا به مذاق جناب رییس خوش نیامده بود. با اتمام سخنان پورقاضی رییس تریبون را در اختیار گرفت. در حالی که همگان انتظار داشتند رقیب و منتقد خاموشی (رییس سابق که به اهمیت ندادن به نظرات جمع همیشه متهم بود) با روی باز و به صورت منطقی پاسخ پورقاضی را بدهد، او سخنان خود را با حمله به پورقاضی آغاز کرد.
از «ناپخته بودن» و «بی‌اطلاعی» پورقاضی گفت و او را متهم کرد که از تریبون کشوری سخنان ناپخته را اعلام کرده است. نماینده منتقد که در برابر موجی از اتهامات قرار گرفته بود، خواهان تریبون شد، که ظاهرا تریبون به او داده نشد، ناچار با صدای خود به رییس اعتراض کرد که چرا به شخصیت او توهین کرده است و یحیی آل اسحاق پاسخی داد، که همه را شگفت زده کرد.
از کسی که همگان او را به انتقاد از برخوردهای غیردموکراتیک در پارلمان بخش خصوصی می‌شناسند، واقعا انتظار نمی‌رفت در برابر دفاع یک عضو عادی که حتی تریبون هم نداشت، از پشت تریبون رسمی، پس از شنیدن این اعتراض که «شما توهین کردید، اجازه بدهید از خودم دفاع کنم»، پاسخ بدهد«عیبی ندارد» و پس از آن هم مدت زمانی طولانی تریبون را به احمد خادم‌المله، نماینده وزیر صنایع ومعادن بدهد تا دقایقی طولانی در همراهی با رییس، به نماینده منتقد حمله کند و شخص او را زیر سوال ببرد.
عجیب آنکه سایرین هم در پایان سخنان او با کف‌زدن‌های مکرر او را تایید کردند، تو گویی اینجا پارلمان بخش خصوصی حامی دولت است! نمایندگان بخش خصوصی که به بدهی‌های سنگین دولت به واحدهای تولیدی آنها از یک سو و مالیات‌های سنگین دولتی از سوی دیگر انتقاد داشتند، کمتر اجازه سخن گفتن می‌افتند و در عوض، نمایندگان بخش دولت، که طبیعتا به لحاظ تعداد هم که باشد در اقلیت هستند، راحت‌تر و با اعتماد به‌نفس بیشتری، در محلی به نام پارلمان بخش خصوصی، به نمایندگان بخش خصوصی حمله می‌کردند.
در این بین نیز نمایندگانی چون دانشمند، که نوشته شده : نماینده بخش خصوصی است، در حمایت از نمایندگان دولتی و آقای رییس سخنرانی کرد. همه اینها در حالی اتفاق می‌افتد که بالای آن نوشته شده: «اتاق بازرگانی و صنایع و معادن تهران». گفته شده در این ساختمان قرار است از منافع بخش خصوصی دفاع شود، با این حال، زمانی که نماینده‌یی می‌گوید باید در برابر موکلانش که به او رای دادند، استدلال کند که چرا در این نشست‌ها، مصوبات لازم‌الاجرایی تدوین نمی‌شود، پاسخگو باشد،
رییس نشست تمام قد به او حمله می‌کند، نماینده دولت با اعتماد به‌نفس کامل و در کمال خونسردی می‌گوید«بله؛ دولت بدهی هم دارد» و بدون پاسخ به اینکه چرا همکاری لازم برای پرداخت بدهی‌های بخش دولتی به بخش خصوصی انجام نشده است، به شخص ناطق حمله می‌برد. اتاق‌های بازرگانی، قاعدتا وظیفه دارند تا از منافع حامیان و اعضای خود، دفاع کنند.
اینکه به دولت انتقاد‌های تند و تیزی می‌شود، در جای خود، منطقی به نظر می‌رسد، اما ظاهرا همه اشکالات نیز از بخش دولتی نیست. رییس پارلمان بخش خصوصی که خود به نماینده بخش خصوصی چنین حمله می‌کند و حتی در پاسخ به توهینی که کرده است، می‌گوید «عیبی ندارد» چه انتظاری از نمایندگان بخش دولتی می‌توان داشت. نماینده بخش دولتی نیز بی‌شک زمانی با خونسردی سخن می‌گوید، که حمایت هیات‌رییسه نشست را داشته باشد.
————
این مطلب در روزنامه اعتماد، شماره ۲۲۲۷، مورخ ۱۲ مرداد ۱۳۹۰ در صفحه ۴ منتشر شد
